richting zomer 2009

Na de trieste tijden rond het verlies van onze twee poezen, had iedereen grote behoefte aan de terugkeer van plezier en levensvreugde. Marcus, onze overgebleven kater, lag triest en apathisch op z’n stoel en in enkele dagen tijd veranderde de kleur van zijn ogen van diepgroen in een bleek grijs. En wij struikelden over de overal rondslingerende herinneringen aan Oekje en Pattoun. We besloten dat het voor ons allemaal beter was als er weer wat positiefs zou gebeuren en er weer een jong katje zou ronddartelen in ons huis.

Jérôme had nog steeds vakantie en tijdens een van zijn speurtochten ontdekte hij op de terminal onder een container een moeder met jong. Toen hij me ophaalde van school tijdens de lunchpauze, vertelde hij me dat hij een katje had gezien dat misschien geschikt was voor ons. Hij had wat blikvoer meegenomen en zo reden we naar de terminal om het diertje te bekijken. Het katje dat we zagen was zeer speels, zag er gezond uit en was rond de zes weken oud, kortom, de ideale periode om een jong, wild katje te kunnen laten wennen aan mensen. We legden wat eten neer op de grond en verstopten ons zelf achter de treden van een trap om hem niet al te zeer af te schrikken. Hij aarzelde niet lang en al na enkele seconden kwam hij hobbelig op zijn kromme pootjes, op de heerlijke, voor hem onbekende etenslucht af en toen hij zijn tanden er in zette, pakte ik hem snel op en nam hem mee de auto in.
Thuis aangekomen lieten we Marcus aan het jonge diertje snuffelen. Hij reageerde niet onvriendelijk en het jonge poesje accepteerde al snel zijn nieuwe omgeving. Hoewel hij in eerste instantie wat schuw op ons reageerde, wende hij snel en na een paar dagen was het alsof hij niet anders gewend was dan een huis met kattenvoer en zachte kussens en mensen die hem aandacht en liefde gaven. Marcus nam hem op als zijn zoon en al gauw waren de twee niet meer van elkaar te scheiden. Ze sliepen samen op een stoel en renden als dolle sneeuwvlokken achter elkaar aan door het huis. We noemden hem Jasper naar de diep gouden kleur van zijn ogen, als de steen Jaspis, maar meestal korten we het af tot Jappetoe.

Verder gingen we een weekend naar Sette Cama waar we zoals gebruikelijk olifanten en hippo’s zagen, maar ook dwarf Crocodiles en zelfs een jonge Nijlkrokodil. En op school in het gras achter mijn klas ontdekten we een jonge Python die een duif gevangen had. Ik was nog steeds niet dol op Pythons aangezien een van zijn familieleden Oekje gedood had, maar het was indrukwekkend om te zien hoe hij een dier verorberde dat groter was in omvang dan zijn eigen bek.
En tot slot waren er twee verjaardagen te vieren, die van mij en die van Jérôme. De mijne vierden we thuis, die van Jérôme in het restaurant van Pierrot en Dora.
We misten onze twee dierbare katten nog steeds, maar langzamerhand begon het leven weer wat kleur te krijgen.

Prettige zomer!!!