Pattoun en Oekje april 2009
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Marrit
06 Juni 2009 | Gabon, Gamba
Waar we al maanden bang voor waren geweest, geschiedde:
Oekje werd aangevallen door een slang en overleed. Twee weken later stak Pattoun voor ’t eerst weer in maanden de weg over en werd geschept door een auto. En ook hij overleed.
We hebben ze beiden naast elkaar begraven. Twee plaatsen met witte stenen en een rode bloem vlak voor hun geliefde terras. Daar waar Oekje dagenlang in euforische staat op haar rug kon liggen op een zonverlichte stoel, zacht trillend van een dromerig spinnen, vol verlangen naar hernieuwd strelen en dan gelukzalig ontwakend als iemand haar aansprak met de belofte van nieuwe liefde en hernieuwd genieten.
En daar waar Pattoun speelde met grootogige gekko’s, opklimmend tegen de moustiquaire, trachtend de schildersezel te beklimmen via diens overwoekerde achterkant, de menigte verleidend met zijn zwart omrande ogen of naast me zittend met een verlekkerde blik, bedelend om groene olijven.
In gedachten zie ik ze nog steeds, verwacht ik ze overal. Ik zie Pattoun op zijn bekende galoperende draf, met een staart in een trotse krul omhoog, vol lange, ondeugende haren, rennend door het hoge gras, zijn snuit in een brutale grijns omhoog in de lucht. Ik zie hem als een jonge hond wegduiken onder de scherpe bladeren van een agave, vol spanning wachtend op mijn komst, wachtend op de straal van de tuinslang die hij moest vangen zal, al moest hij daarvoor alle natuurwetten overtreden. Pattoun die zo van het leven hield, die duizenden herinneringen in een seconde wist te leven. En nu..
Ik zie en verwacht Oekje nog steeds op haar terrasstoel, Oekje die zo van de zon hield, van warmte, van menselijke handen en een menselijke stem, die zo bang was verlaten te worden. Ik verbeeld me haar nu eenzaam liggend in de donkere, vochtige grond en wou dat ik haar had kunnen beschermen toen ze me nodig had. En soms zie ik Pattoun die nooit stil kon zitten, gevangen liggen in het donker, in een te begrensde ruimte waar hij niet kan rennen, waar zijn positie onveranderd blijft en zijn staart niet meer verleidelijk kan zwaaien.
Zoveel herinneringen.
Oekje werd aangevallen door een slang en overleed. Twee weken later stak Pattoun voor ’t eerst weer in maanden de weg over en werd geschept door een auto. En ook hij overleed.
We hebben ze beiden naast elkaar begraven. Twee plaatsen met witte stenen en een rode bloem vlak voor hun geliefde terras. Daar waar Oekje dagenlang in euforische staat op haar rug kon liggen op een zonverlichte stoel, zacht trillend van een dromerig spinnen, vol verlangen naar hernieuwd strelen en dan gelukzalig ontwakend als iemand haar aansprak met de belofte van nieuwe liefde en hernieuwd genieten.
En daar waar Pattoun speelde met grootogige gekko’s, opklimmend tegen de moustiquaire, trachtend de schildersezel te beklimmen via diens overwoekerde achterkant, de menigte verleidend met zijn zwart omrande ogen of naast me zittend met een verlekkerde blik, bedelend om groene olijven.
In gedachten zie ik ze nog steeds, verwacht ik ze overal. Ik zie Pattoun op zijn bekende galoperende draf, met een staart in een trotse krul omhoog, vol lange, ondeugende haren, rennend door het hoge gras, zijn snuit in een brutale grijns omhoog in de lucht. Ik zie hem als een jonge hond wegduiken onder de scherpe bladeren van een agave, vol spanning wachtend op mijn komst, wachtend op de straal van de tuinslang die hij moest vangen zal, al moest hij daarvoor alle natuurwetten overtreden. Pattoun die zo van het leven hield, die duizenden herinneringen in een seconde wist te leven. En nu..
Ik zie en verwacht Oekje nog steeds op haar terrasstoel, Oekje die zo van de zon hield, van warmte, van menselijke handen en een menselijke stem, die zo bang was verlaten te worden. Ik verbeeld me haar nu eenzaam liggend in de donkere, vochtige grond en wou dat ik haar had kunnen beschermen toen ze me nodig had. En soms zie ik Pattoun die nooit stil kon zitten, gevangen liggen in het donker, in een te begrensde ruimte waar hij niet kan rennen, waar zijn positie onveranderd blijft en zijn staart niet meer verleidelijk kan zwaaien.
Zoveel herinneringen.
-
06 Juni 2009 - 19:00
Lia:
Lieve Marrit,
Och och, wat triest allemaal.... Die arme poezen. Ja dat doet wel heel erg zeer. Lieve wezentjes waar je zo veel van hebt gehouden, zijn er dan opeens niet meer. En dat zo abrupt! Ik weet hoe het voelt. Ook mijn Loulou die ik 20 jaar heb mogen hebben, is er niet meer. Het voelt als een gezinslid die er dan opeens niet meer is. Over het laatste wat je schreef... niet zo gaan denken hoor, dat van die koude grond en te weinig ruimte enzo. het zijn nu slechts de omhulsels die daar liggen. Je bent ongetwijfeld erg lief voor ze geweest en je hebt ze goed verzorgd. Hoe kort hun leven dan ook is geweest, waarschijnlijk hadden ze wel een mooi leven bij jou/jullie. En af en toe zul je opeens hun aanwezigheid weer ergens voelen..., hoor je toch zachtjes het spinnen, of voel je een zachte streling van een poezelige staart heel subtiel tegen je arm of been, heel vluchtig. Net zoals ik ineens zomaar de de deur open moet doen, omdat Loulou naar binnen wil. Hun spirits dwalen wel ergens en ja ook in de warme zon en weg dwarrelen ze weer in een frisse windvlaag.
Hou je daar maar aan vast. Heel veel sterkte en je krijgt een hele dikke zoen van mij en een warme knuffel van Klaas. -
13 Juni 2009 - 11:57
Marjolein:
Oh Marit, wat vreselijk. En dan nog wel allebei tegelijk. Ze hebben bij jou een prachtig leven gehad. Je draagt ze altijd bij je in je hart. Heel veel sterkte! Liefs uit Libreville van Mlein -
16 Juni 2009 - 17:41
Nel:
je katten hebben een geweldig leven gehad dankzij jou, Marrit.
In Mali waren ze ongezond en ik had niet verwacht dat ze mee zouden gaan naar Gabon.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
