Zuid-Afrika december 2008

Vrijdag 26 December reisde ik opnieuw af richting Zuid-Afrika, maar dit keer met Jérôme en niet voor één, maar voor twee weken. Het programma leek een beetje op wat Noelle en ik de vorige keer in mei gedaan hadden, maar deze keer zouden we aanzienlijk meer tijd hebben voor zowel Kaapstad en omgeving, als voor het Kruger Park.

Kaapstad was een stuk aantrekkelijker dan tijdens de maand mei, toen de winter daar net was aangevangen. Het mistige Kaapstad met zijn altijd omsluierde Tafelberg, was nu omringd door hemelsblauwe luchten en, een nadeel van de zomer, talloze toeristen. Kortom, het beklimmen van de tafelberg per auto of per kabelbaan, werd afgelast.
Daarentegen schreven we ons dit keer niet alleen in voor een shark dive, maar ging de tocht ook nog door. Jérôme wilde pertinent niet in een kooi het water in om de haaien van nabij te zien (dichtbij was hem al dichtbij genoeg, zo was zijn mening), ik had wel willen gaan, het leek me wel weer eens wat anders. Maar eenmaal gearriveerd in de haven waar ons instructies gegeven werden over hoe te handelen in geval van nood, werd ons verteld dat het zeewater zo’n 3 graden Celsius was. En aangezien zware wolken samenpakten boven de boot, zou de temperatuur boven water niet veel beter zijn. We klommen aan dek van de volgeladen boot en klampten ons vast aan de reling. Nooit geweten dat er zoveel mensen op het bovendek van een klein jacht konden! Dit bleek, zo hoorden we later, inderdaad niet altijd goed af te lopen. De boot die later naast ons voor anker zou gaan, was zo’n twee maanden tevoren gekapseisd doordat hij te zwaar beladen was met toeristen. Twee man viel over boord waarvan er één na twee uur zoeken deels onderkoeld teruggevonden werd, maar de ander spoorloos bleef. Gelukkig hoorden we dit pas aan het eind van de tocht, anders had ik me nog onprettiger gevoeld wanneer de boot scheef hing in de golven, een haai met kracht aan zijn prooi trok en iedereen aan één kant over de railing hing om vooral toch niets te missen.

In de havens rond de Waterfront zagen we zeehonden dus Jérôme was helemaal gelukkig. We bezochten de vele winkels en het aquarium daar en aten heerlijke vis in de restaurants op de buitenterrassen.
Een dag later maakten we een reis naar Kaap de Goede Hoop waar struisvogels de voorbijgaande auto’s aanvielen en bavianen verheerlijkt in de zonverlichte bermen rolden. Cape Point was niet bereikbaar vanwege de vele auto’s die tot enkele kilometers voor de Point op de weg geparkeerd stonden en de weg blokkeerden, dus we wandelden ernaartoe via een smal bergweggetje vanaf de andere kant.

Oudejaarsavond vierden we in een Cubaans restaurant en vrijdag volgden we een wijnroute via Stellenbosch, Helderberg en Franschhoek. In de winery Blaauwklippen gebruikten we onze lunch en dronken we er heerlijke rode wijn en in de Neethlingshof bezochten we de wijnproeverijafdeling.

Zaterdag 3 Januari vlogen we naar Nelspruit. Het vliegtuig liep flinke vertragingen op vanwege 200 kilo overbagage die er eerst weer uitgehaald moest worden. Gelukkig kwamen onze koffers gewoon aan, maar vanwege de vertraging hadden we aanzienlijk minder tijd voor de reis naar Notten’s Bushlodge. Bovendien was de weg gevaarlijker dan de vorige keer: overal reden mensen te hard, haalden gevaarlijk in of sneden ons de weg af. Maar we arriveerden op tijd bij de lodge en konden nog mee met de eerste game drive. Net als vorige keer was de lodge heerlijk, het eten zalig en de game drives fantastisch. We zagen talloze panters, maar tot onze grote spijt kregen we wederom geen leeuwen te zien.

We bleven drie nachten in Notton’s en vertrokken toen op 6 Januari met onze auto naar Satara Restcamp in het midden van Kruger National Park. We zagen veel dieren onderweg, maar we moesten aan het eind flink doorrijden om op tijd bij de poorten van Satara te arriveren die sloten om 18.30 uur. Het was 17.30 en nog 20 kilometer te gaan, dus we konden iets rustiger aandoen, toen iets onze plannen doorkruiste. Vlak voor ons staken vier buffels de weg over richting een kleine waterplaats. We wachtten en keken ontspannen toe, toen ik achter de struik waar de vierde buffel vandaan was gekomen, opeens iets anders gewaar werd: een lange rij buffels trok vanuit het lager gelegen deel richting waterplaats waar vermoedelijk de nacht zou worden doorgebracht door de hele troep. De stroom arriverende buffels hield niet op. Honderden buffels volgden, allerte mannetjes trapten met hun hoeven in het droge zand en snoven woedend naar ons als ze langs de auto liepen. Jonge buffels renden bokkig tussen de volwassenen en voor we er erg in hadden stonden we in het midden van een groep gevaarlijke buffels en het einde van de rij was nog niet in zicht. Zelfs met een 4x4 zou ik me niet prettig gevoeld hebben, maar in een kleine auto nog minder. En de tijd drong. Het was inmiddels bijna zes uur toen een grote landrover met een stoere Zuid-Afrikaan erin achter ons arriveerde. Hij zag de situatie even aan, zei ons hem zo dicht mogelijk te volgen en langzaam brak hij zich een opening in de groep. Enkele mannetjes chargeerden woedend, maar ze lieten ons uiteindelijk passeren. Nog twintig minuten te gaan voor het sluiten van de poorten.
Vlakvoor we Satara naderden, zagen we talloze auto’s stilstaan aan de kant en midden op de weg. Daar zagen we dan eindelijk onze langverwachte en eerste leeuw. Aangezien we weinig tijd hadden, konden we jammer genoeg niet lang blijven, maar deze buit hadden we binnen.

De volgende ochtend vroeg keerden we terug naar de waterplaats met buffels. Ze waren er nog steeds en genoten van een modderbad alvorens verder te trekken. We lieten ze achter ons en trokken verder naar het noorden. De rest van de dagen zagen we buiten vele andere dieren, enorme troepen olifanten en een grote groep nijlpaarden die vanuit het water het land optrokken en als koeien het land begraasden.

Donderdag 8 Januari reden we terug naar Nelspruit waar we de nacht doorbrachten voor we de volgende ochtend in alle vroegte terug vlogen naar Johannesburg en Libreville. En dat was dan weer het einde van de vakantie.