kerst op zee 2006

Kerst op zee – december 2006

Na de nodige paniek of Jérôme en ik wel een ticket konden vinden om op tijd in Parijs te arriveren voor onze vlucht naar Nice, bustocht naar Genova en vertrek van de boot naar Napels, vertrok Jérôme woensdagavond 13 december. Ik vertrok de donderdag erop direct na school en arriveerde vrijdagochtend 15 december in een zeer mistig Parijs. Jérôme had me de naam van het hotel doorgebeld en ik dacht dat ik dit ondanks mijn slaperige hoofd en de dichte mist wel zou kunnen vinden. Niet dus. Het voetpad langs de drukke, cirkelende autowegen van en naar de luchthaven, werd langzaam maar zeker steeds smaller en ik werd meer en meer gedwongen met mijn bagagetrolley half in de goot of op de balustrade te lopen. Ik begon te vermoeden dat dit niet de weg naar het hotel was en toen ik een parkeerplaats zag, besloot ik dat het daar wellicht veiliger zou zijn. Opnieuw zag ik hallen van een – zo hoopte ik – ander deel van de luchthaven (of had ik net als de autowegen in cirkels gelopen?). Inmiddels was ik niet alleen moe, maar ook koud, dus ik ging de hal in en hoorde achter me een bekende stem: Jérôme. Beiden opgelucht dat we elkaar gevonden hadden, liepen we naar het hotel (via een andere weg), zetten mijn bagage in de kamer, dronken een kop koffie en namen de metro naar het centrum van Parijs. Inmiddels twee uur later, scheen daar een heldere zon en het was nog steeds koud, maar draaglijk.
We liepen langs de Champs d’Élysees, passeerden dure warenhuizen in kerstoutfit, kochten warme handschoenen en slenterden rond in Galeries Lafayette. Dit gebouw had naast talloze artikelen, een oogverblindende glas-in-lood koepel en prachtige smeedijzeren liften uit het jaar nul.
De dag erop, 16 december, was er één van wachten voor loketten en op vliegtuigen en bussen, maar uiteindelijk arriveerden we in Genova waar we incheckten op de boot, zonder de vouchers die iedereen scheen te bezitten en zelfs al voor de busreis had gebruikt. Het duurde enige tijd, maar men liet ons gelukkig binnen.
Op de boot namen we één van de gouden liften met spiegels als wand en plafond en liepen door een lange gang naar onze kamer met balkon. We pakten de koffers uit die daar al keurig op ons stonden te wachten, probeerden het bed en de badkamer uit en keken uit over de haven. De kamer was fantastisch en het uitzicht gedurende de reis op havens, zee, passerende boten en eilanden subliem.
Hierna hadden we een reddingsoefening met zwemvest en aansluitend een cocktail met champagne. Aangezien er zo’n 2000 gasten waren, werd er gegeten in twee groepen: oude mensen en families met jonge kinderen om 18.30 uur, daarna, om 20.15 uur de rest. Wij zaten aan tafel met een Duitssprekend, vermoedelijk Zwitsers stel. Waarschijnlijk had mijn naam voor verwarring gezorgd, in ieder geval kregen we in het begin ook steeds menukaarten in het Duits, iets wat Jérôme totaal niet kon lezen. Hun Duits was onverstaanbaar, hun Engels nog erger en Frans spraken ze niet. De gesprekken tussen het Zwitserse stel en ons beperkten zich dus tot ‘hello’ and ‘good night’.
De volgende ochtend 17 december legde de boot aan in Napels. Na een heerlijk, maar vroeg ontbijt namen we een kleinere boot naar het eiland Capri. Daar gingen we in kleine busjes langs smalle, steile bergweggetjes naar Anna-Capri waar een zekere arts zijn ‘Villa San Michele’ (the Axel Munthe Museum) had gebouwd met een prachtige tuin die uitkeek over de baai van Capri.
18 december bleven we op zee en 19 december legden we aan in Piraeus, Athene. Hier hadden we een excursie naar o.a. de Acropolis. Ik was er al geweest, lang geleden, maar het blijft prachtig om te zien. Alleen kletste onze gids iets te lang en zelfs voor geïnteresseerde oren, was dat uiteindelijk wat teveel.
20 december bezochten we het eiland Rhodes. Het was heerlijk weer, ezels en geiten stonden loom in de schaduw van olijfbomen en lavendel geurde bedwelmend langs de wegen. We reden naar Lindos, een middeleeuws dorpje in de bergen, zo’n 50 km van Rhodes, en beklommen een steil, door ochtenddauw glibberig pad naar het hoger gelegen klooster. Later bezochten we nog een pottenbakker in de weer met zijn vrouwen die de potten op de traditionele manier beschilderden.
21 december kwamen we aan in Alexandrië, Egypte. Vanwege de vereiste beveiligingsmaatregelen, moesten we allen stipt om 8 uur bij de bussen zijn, zodat de bussen in konvooi met beveiliging stipt om 8.15 uur konden vertrekken. Natuurlijk waren er weer twee mensen te laat (deze mensen, zo werd algauw duidelijk, kregen het voor elkaar niet alleen toen, maar de gehele periode met breed grijnzende gezichten tussen een half uur en een uur te laat aan te komen, zowel ’s morgens als ’s middags als ’s avonds) en de bussen vertrokken een uur te laat. Kortom, de hele dag werd er geracet van piramide naar museum, van lunch naar wc, van bus naar volgende piramide en van papyrusmakerij naar goudzaak (waar we cartouches met onze naam in Oudegyptisch schrift kochten) om het toch al overvolle programma te kunnen doorlopen. Tussendoor moesten we ook nog eens rennen om de toeristenjagers te ontwijken (“Cadeau, cadeau! Et… tu as un peu d’argent pour moi maintenant?”). Al met al een erg sportieve dag. Indrukwekkend waren de Sfinx en de piramides in Gizah (Cheops, Chefren en Mykerino en de piramide van Sakkara) zeker, maar wat me vooral is bijgebleven waren de woestijnen van vroeger tussen Alexandrië en Cairo, die door irrigatie en volharding waren omgetoverd in uitgestrekte, groengolvende graanvelden.
22 en 23 december waren twee dagen op zee en eindelijk was het warm genoeg om op de ligstoelen op dek in de zon te liggen. Het zwembad was voor het eerst gevuld met dappere oude mannen en stoere jonge kinderen; ik vond het nog steeds te koud, maar dat mag geen wonder zijn. Jérôme wilde graag bingo spelen en aangezien ik niet kinderachtig ben, zat ik vrolijk naast hem met mijn kaart en won daarbij niet een pen, picknickmand of rauwe kip, maar 300 euro!
24 december legden we aan in Tripoli in Libië. Een prachtig, rustig land met aan de kust Italiaanskoloniale steden. Met de bus gingen we naar Sabratha, een veelvuldig geruïneerd en weer opgebouwde stad, met prachtige mozaïeken, resten van Romeinse huizen en straten en een prachtig theater uitkijkend over de zee. Ernaast lag een klein dorpje met een dertigtal blauwe visserssloepen die werkeloos op het strand lagen vanwege de vele diefstallen door smokkelaars en vluchtelingen uit buurlanden. Vooraf was ons gesommeerd om lange mouwen en broeken te dragen vanuit religieus oogpunt. Natuurlijk was er een reusachtig dikke dame die toevallig die dag besloten had een heel kort mini-zonnejurkje te dragen. Dat werd onmiddellijk afgestraft, want al scheen de zon volop, het was bijtend koud en de wind voegde daar nog een extra kilte aan toe. In Tripoli bezochten we een moskee van binnen en hadden een half uur om door de Medina te lopen waar prachtige gouden sieraden in tientallen etalages prijkten. Jammer genoeg was een half uur te kort om een dergelijke Medina goed te kunnen bezichtigen en er iets moois van goud te kunnen kopen (maar lang genoeg voor enkelen om er te kunnen verdwalen en te laat bij de bussen aan te komen).
25 december, eerste kerstdag, waren we weer op zee en vierden kerstmis op de boot (en in de sauna). 26 december arriveerden we in Civitavecchia, Italië, waar we met de bus naar Rome, Vaticaanstad gingen en daar op eigen houtje naar het Coloseum liepen en de vele, fraaie gebouwen, paleizen en straten aanschouwden.
En toen zat het erop. 27 december legden we aan in Genova en namen daar de bus naar Nice, het vliegtuig naar Parijs en de volgende ochtend het vliegtuig naar Amsterdam. We hadden een auto gehuurd die op Schiphol klaar stond voor ons en dat was heerlijk. Hoewel het niet koud was in Nederland, was de zon tot onze spijt niet te bekennen en waren de fraaie, kleine weggetjes door bossen en langs golvende velden richting Borculo, nu grijs en somber. Die hele verder week zagen we de zon niet terug, maar desondanks was het heerlijk even in Nederland te zijn. In Borculo brachten we twee heerlijke dagen door met mijn moeder en Bert en gedurende de rest van de week zagen we vele vrienden en familie. Van slapen kwam weinig en toen we vrijdag 5 januari de auto terugbrachten naar Schiphol - ik om terug te keren naar Gabon, Jérôme om nog anderhalve week bij zijn familie door te brengen - waren we beiden gebroken en toe aan werk en een regelmatig leven met wat meer slaap. De vakantie was omgevlogen en heerlijk geweest, maar het was ook weer erg lekker om terug te keren naar mijn huis, mijn katten, de warmte, school enz. van Gabon.
Een gelukkig Nieuwjaar allemaal!