Paasvakantie 2007

De Paasvakantie brak aan, kortom tijd om erop uit te gaan. Jérôme had gelukkig net als ik vakantie in die zelfde periode en dat gaf ons de kans eens iets anders te zien dan de omgeving van Gamba. Maar eerst bezochten we tijdens de weekenden ervoor de twee steden die we apart van elkaar al zovaak bezocht hadden, maar zelden tezamen: Libreville en Port Gentil.

In Libreville moest ik mijn nieuwe paspoort regelen op het Nederlandse consulaat aldaar. Dat dit geen gemakkelijke klus zou zijn, daar kwam ik spoedig achter. Want vóór de pasfoto geaccepteerd zou worden.. Of het hoofd was te smal en als de breedte goed was, was het hoofd weer te lang, er zat een glimlicht op mijn wang, ik lachte teveel, kortom, duizenden mogelijkheden om een foto op af te keuren. Maar voor de rest was Libreville erg leuk en hebben we heerlijk gegeten in het Italiaanse restaurant aan het water, La Dolce Vita.
Ook Port Gentil was leuk, maar erg vermoeiend want al Jérôme’s collega’s waren ter plekke en waar we ook gingen of stonden, steeds moest er samen iets gegeten en gedronken worden.

De week erop vertrokken we met twee auto’s en zeven personen richting Tchibanga. Het plan om van Gamba naar Libreville te rijden, was geannuleerd wegens de nog steeds vele regen van de afgelopen tijd en daardoor slechte wegen. Het zou teveel tijd kosten en het risico niet binnen de beschikbare tijd terug te kunnen keren, was te groot. Maar zelfs de weg naar Tchibanga was al een hele belevenis.
Bij Mayonami staken we met een boot de rivier Nyanga over en begonnen onze tocht richting Mayumba. Er stond veel water en op enkele plekken kwam het water tot borsthoogte. Regelmatig bereden we een weg die kilometers lang meer leek op de Vordense beek en de auto klotste er doorheen, schommelde als een metalen platbodem en veroorzaakte brede golven die uitwaaierden over het drassige land aan weerszijde. Later staken we opnieuw een rivier over, dit keer met een boot die met een touw naar de overkant moest worden getrokken. Er kon maar één auto tegelijk op, het oprijdsysteem was aan een kant afgebroken waardoor de auto tijdens het oprijden in de snelstromende rivier dreigde te storten en het voorttrekken van de boot met auto was erg zwaar. Iets verderop stak een drie meters lange slang behendig en veel sneller de rivier over, met zijn kop hoog opgericht en onderwijl spottende blikken werpend op het vreemde, logge gevaarte naast hem.
Nadat we vele waterplaatsen en talloze moerassen doorkruist hadden, passeerden we de t-splitsing Mayumba – Tchibanga en sloegen we af naar het zuiden, de route nationale op. Deze weg was beter onderhouden, er waren overal - hoewel gammele - bruggetjes over de beken en rivieren en vele dorpjes passeerden ons blikveld. Overal waren kippen die op het laatste moment besloten de weg over te steken en met veel protest en gekrakeel voor de wielen wegstoven, honden die slaperig één oog openden en weer verder sliepen en veel vrouwen die gebukt gingen onder zware stapels hout en suikerriet op hoofd en rug.
Alles verliep voorspoedig, we kwamen niet vast te zitten en de auto’s hielden zich goed, al moest er in de auto van Emmanuel regelmatig gehoosd worden. En toen werd een zeer modderige weg geblokkeerd door twee zware trucks die zich geplant hadden in de modderbrij. Gelukkig kwam er al snel een Caterpillar uit het niets die de wagens er behendig een voor een uittrok of uitduwde.
Tegen vier uur arriveerden we bij ons hotel Safari dat aan de andere kant van de rivier ligt dan het plaatsje Mayumba zelf. Het hotel was fantastisch met een prachtige tuin en mooi en sfeervol restaurant met heerlijk eten. Ieder stel beschikte over een bungalow met terras, uitziend over de rivier. Frisse wind van over het water waaide door de kamer terwijl aan de andere kant van de bungalowdeur de hitte nauwelijks te harden was.
De volgende ochtend staken we de rivier over, dit keer met een normale boot die echter lang op zich liet wachten – na elke overtocht moest de bestuurder even de bar in om de drank aldaar te controleren – en bezochten we Mayumba met z’n vliegveld dat ondanks regelmatig vertrekkende en arriverende vliegtuigen, zijn uitgebrande gebouwen nog steeds niet vervangen heeft. We aten er in een restaurantje aan het strand, althans we deden enkele pogingen, want de meeste sandwiches waren ondanks de eeuwendurende bereidingstijd – en de steeds norser wordende blik van de eigenaar – niet te eten.
Maandagochtend vertrokken we naar Tchibanga. De weg was redelijk begaanbaar, al was ook hier veel water en ruime hoeveelheden dikker blubber. Een dappere taxibrousse zonder 4x4 kwam echter wel vast te zitten en moest er door onze auto uitgetrokken worden.
Tchibanga stelde niet veel voor. Een slaperig stadje waar nog minder te doen was dan in Gamba en waar alleen de politie erg druk in de weer was met ons aanhouden, de papieren controleren en zo te hopen op wat extra zakgeld. Het hotel met klein zwembad was goed, de straten schoon en redelijk georganiseerd, maar verder was er niet veel te doen.
De dag erop reden we de bergen in om de grootouders van Dim en Emmanuel te bezoeken die in het laatste dorpje langs deze weg woonden. De weg was erg glibberig en smal en gelukkig voor ons brak niet juist op dat moment de donkere, dreigende regenwolk die ons de hele weg al vrolijk toegrijnsde, los, want dan was de weg levensgevaarlijk geworden. Het dorp bestond uit enkele lemen huisjes, een cour, een bananenplantage en jammer genoeg oneindig veel fourous: minuscuul kleine mugjes die als een wolk om je heen vliegen en talloze gaten boren in je huid. De volgende ochtend zat ik onder de rode vlekjes die in de loop van de dag afgrijselijk gingen jeuken en dit een week later nog zouden doen. Natuurlijk had de rest van ons gezelschap nergens last van. Hun vlekken jeukten niet en waren na een aantal uren verdwenen. De volgende keer zal ik niet vertrouwen op muggenspul en me verschuilen onder bergen beschermende kleding.
Donderdag reden we weer terug naar Gamba en gingen zaterdag nog voor een aantal dagen naar Sette Cama. Jammer genoeg was Missala (het oude Rigon) vol en verbleven we noodgedwongen in het veel duurdere en kwalitatief veel slechtere Safari in Sette Cama zelf. Ondanks de vele klachten was het eten en de bediening nog steeds slecht en was er overdag en ’s nachts geen elektriciteit en ventilator – iets wat tijdens de hitte van dat moment een noodzakelijk goed had moeten zijn. Maar voor de rest was het heerlijk. We hebben veel gevist, zowel vanaf het strand als vanaf de boot en we zagen veel olifanten, mangoustes, buffels, vogels en hippo’s.
Al met al een heerlijke paasvakantie!