najaar 2008

Najaar 2007

Na weken van grauwe luchten en bewolkte augustus hemels beginnen de eerste regens te vallen. Tussen het droge gras en de zwart geblakerde struiken werken frisgroene grashalmen zich een weg naar de zon. Ibissen scheren spotlachend over de velden en maken zich op om te vertrekken. De eerste witte reigers arriveren en zoeken de beste plaatsen op de zwaar doorzakkende palmtakken. Kikkers springen vrolijk kwakend rond in de vochtige aarde en vangen zoveel mogelijk regendruppels. De zon neemt aan kracht toe en terwijl Europa de winter ingaat, gaat Gabon de zomer tegemoet.

Het is oktober, het water in de rivieren stijgt en stelt ons weer in staat met boten de natuurgebieden rond Sette Cama te bevaren. Langs de oevers staan een aantal knoestige bomen tussen Mangroves te vechten om een plaatsje zo dicht mogelijk bij het water. Deze bomen zijn niet speciaal mooi of gezegend met een indrukwekkende bloementooi, maar doordat ze de geliefde woonplek zijn van de Hammerkop, vallen ze op. Misschien heeft deze vogel te kampen met een tragisch complex – met zo’n gevaarte op je achterhoofd blijf je gemakkelijk haken achter de vele uitstekende takjes – in ieder geval bouwt deze vogel niet gewoon als andere vogels een betamelijk en functioneel passend nestje voor zijn familie. Hij creëert een paleis dat ruimte zou kunnen bieden aan wel 30 groothoofdige vogels, ware het niet dat hij zich ook gedraagt als rijkeluis en het paleis gezellig met z’n tweetjes of drietjes bewoont.
Deze Hammerkop is dol op water en vooral op vis, maar besteedt liefst zo min mogelijk tijd aan de arbeid van het vissen zelf. De dag dat de weg naar Mayonami blank stond door zware regenval en de vissen over de weg naar de overkant zwommen, stonden de Hammerkoppen met hun voeten op het ondergelopen, maar stevige asfalt. Het was alleen een kwestie van bek opendoen en slikken op het juiste moment om meer dan genoeg verse vis binnen te krijgen.

Verder zijn er olifanten die net als wij zeer kunnen genieten van een mooie zonsondergang aan zee. En iets verder hangt een timide, maar overnieuwsgierige vleermuis vanuit zijn veilige behuizing te overdenken wat die persoon beneden met die grote camera nu eigenlijk van plan is.

Andere dieren hier houden ook van wat meer luxe: ‘het klimaat is zwaar en daar mag best wat tegenoverstaan’, is vermoedelijk de achterliggende gedachte. De één, een rups, draagt een warme mantel van wit bont met groene glimmertjes. De ander, een bruine kikker, drinkt liever gefilterd water uit de keukenkraan en weer een andere kikker slaapt liever in bed.
Hoe hij binnenkwam, is nog steeds de vraag, maar op een ochtend werd Jérôme wakker van iets nats en kouds dat langzaam langs zijn hand omhoog bewoog. Hij opende een slaperig oog en keek recht in de onschuldige, bolle ogen van een kikker. Geschrokken sloeg hij met zijn hand de ontstelde kikker van het bed. Aangezien het te vroeg was om al actief op te staan, besloten we de kikker later wel te zullen gaan zoeken. Tevreden met dit plan, vielen we weer in slaap. Maar nog geen kwartier later klonk er opnieuw een ijselijke gil. De kikker had kennelijk besloten dat hij zich niet zomaar liet wegjagen en was teruggekeerd om zich te nestelen op Jérôme’s warme wang. Jérôme schudde zijn hoofd om zich van het diertje te ontdoen, maar het kikkertje, wijzer geworden van de vorige keer, maakte zich klein en zoog zich met zijn pootjes vast aan Jérôme’s gezicht. Hij schonk Jérôme een liefdevolle blik en zei ‘kwaâak’. Maar Jérôme had er genoeg van, schudde het dier van zich af en verliet met meer dan gebruikelijke vaart het bed.
Om uiteindelijk de kikker het huis uit te krijgen was niet gemakkelijk. Elk moment dat we dachten hem goed vast te hebben, ontsnapte hij met een luide kwaak uit onze handen en maakte zich met een krachtige sprong uit de voeten. Daarna moesten wij natuurlijk weer achter het hoppende beest aanrennen tot hij zich eindelijk liet vangen en naar buiten liet brengen.

Wat een leven!