Kerst 2007

Kerstvakantie 2007

Na weken werken was iedereen eraan toe: rust en ontspanning, kortom: vakantie, kerst!
We kregen twee vrienden te logeren en plan was om onder andere Franceville te gaan bezoeken per trein. De treinreis neemt zonder vertragingen al zo’n 12 uur in beslag, dus wilden we om tijd te besparen, eenmaal de dag- en eenmaal de nachtreis te maken. Maar niet alleen de trein heeft te kampen met vertragingen, ook het vliegtuig van Air Maroc komt regelmatig te laat aan of arriveert zonder bagage. Zo ook nu. Chris’ bagage arriveert in plaats van zaterdagnacht pas op maandagochtend.

Dus vertrekken we twee dagen later en vanwege plaatsgebrek op zowel vluchten als treinen terug naar Libreville, moeten we vroeger terugkeren dan gepland. De reis tweede klas is warm en niet echt op en top comfortabel, maar uiterst boeiend. Oude mannen en dikke vrouwen moffelen zich moeizaam in de nauwe stoelen waarvan de bekleding zijn beste tijd gehad heeft. Vanaf het moment van vertrek tijdens de vroege ochtend, slaan oude mannen en vrouwen liters goedkope rode wijn achterover met als gevolg dat de ene helft al na een half uur vredig lig te snurken en de andere helft op zoek gaat naar ruzie. Een oude man met open hangend houthakkershemd beschuldigd een man in te groot maatkostuum dat hij zijn kip gestolen, geslacht en vervolgens opgegeten heeft toen hij even lag te slapen. De rest van de coupé lacht wat en haalt zijn schouders op. Zelfs in de keuken van de restauratiecoupé leidt een omeletsandwich in plaats van een broodje gekookt ei bijna tot een oorlog tussen kok en serveerster.
Op de perrons van kleine stations blijft de trein geregeld langere tijd wachten. Vrouwen en kinderen verkopen bleke maiskolven die vermoedelijk al dagen tevoren zijn gekookt en wegens slechte verkoop dagelijks weer zijn opgewarmd en te koop aangeboden. In ieder geval bezorgt de maiskolf die ik vol verlangen naar binnen werk, me al na enkele uren flinke buikkrampen en de volgende dag moet ik om de 5 minuten rennen naar het toilet.

We arriveren laat die avond in Franceville en het vinden van een hotel is minder makkelijk dan gedacht. Bovendien is de telefoon in staking, dus bellen naar andere hotels om te informeren naar beschikbare kamers, is ondoenlijk. Uiteindelijk vindt onze taxichauffeur na enig zoeken een hotel dat nog plaats heeft, ‘motel Buké Buké’. We leggen onze rugzakken in de kamer en eten in het restaurant ernaast.
Het restaurant oogt in eerste instantie een beetje triest en verloren, want buiten ons, twee serveersters en een gardien die ligt te slapen aan een tafel, is er niemand. Maar de menukaart toont een keur aan bijzondere gerechten en het eten is buiten verwachting goed. Het restaurant, ook ‘Buké Buké’ genaamd, ligt net als het hotel aan de rivier Mpassa en schijnt gedurende de weekenden hèt expatrestaurant te zijn, maar we zien de beide avonden dat we er eten, geen hond.
De volgende dag zijn de straten vol mensen in feeststemming en prachtige babyroze feestjurken of babyblauwe boubous. Het is Tabaski en iedereen wenst elkaar een Bonne fête. We zijn op zoek naar lokale voorwerpen, maar kunstvoorwerpen kunnen we nergens vinden. Chris koopt een prachtig Afrikaans shirt met lokale, traditionele afbeeldingen (made in Thailand, blijkt later) en we zien voor onze hotelkamer een prachtige gifgroene slang zich om de latten van de schutting kronkelen. Honden strekken zich gapend uit op het midden van de weg en een dorpsgek achtervolgt ons een tijdje en murmelt onbegrijpelijke zinnen. Een Arabische kroeg heeft z’n muziek op z’n hardst gezet om de muziek van de nabij gelegen Afrikaanse kroeg te overstemmen. Daartussen doet een Christelijke eigenaar van een winkel met koelkasten en felkleurige plastic emmers zijn uiterste best om ons zijn eigen geliefde muziek goed te kunnen laten horen.
’s Avonds drinken we wat bij ‘le garage’ en spreken er af met Jean-Louis die werkt op het centrum voor epidemieziektes CIRMF. We bezoeken met hem het centrum en hebben geluk qua mandrillen en gorilla’s die daar leven om beschermd te worden tegen illegale jagers. We zien vooral veel van de drie groepen mandrillen die in de bossen van het centrum een gebied hebben van rond de drie vierkante kilometers. Vreemd genoeg zijn deze mandrillen anders gekleurd dan ik me herinner: de dominante mannetjes hebben naast felgekleurde neuzen, ook nog eens billen in prachtige, fluorescerende regenboog kleuren.

De terugtocht naar Libreville zitten we eerste klas, wat inhoudt dat er airco is. Het is een erg warme dag en we zitten vanwege een onduidelijk vertraging 8 uur langer in de trein dan gepland, dus dan is airco nog best wel behaaglijk. Maar veel van de elektrische onderdelen in de trein heeft het in d eloop der jaren in de tropen begeven. Zo ook de luxaflex die voorheen met een knopje bediend werden en omhoog, omlaag, open en dicht gedaan konden worden. Nu werkt het ingenieuze systeem natuurlijk niet meer en de luxaflex staan met wat geluk half open en met wat minder geluk volledig dicht. Van de achttien coupés die we die dag bezetten, is er een aantal waar we zowel door de gang- als door de coupéramen, niets, maar dan ook niets kunnen zien. Een treinreis zonder uitzicht is behoorlijk saai en vervelend en duurt dus ook zonder vertraging al te lang. Laat staan met een vertraging van 8 uur.

Midden in de nacht rijden we Libreville binnen en na een taxirit van drie kwartier door een haast uitgestorven stad, arriveren we om half 5 in Tropicana, het hotel. Om 5 uur sluiten we doodvermoeid onze ogen en staan om 6 uur alweer op om het vliegtuig naar Gamba te nemen. Gelukkig loopt die reis verder normaal.

Eerste kerstdag zou Anna in Gamba aankomen, maar mist, zoals bekend inmiddels met Air Maroc, haar aansluiting in Casablanca. Donderdagochtend, twee dagen later dan gepland, komt ze uiteindelijk aan en we halen haar op van de luchthaven, met een auto die al bepakt is voor Sette Cama. We nemen de tijd niet eens om langs huis te rijden.
Sette Cama is zoals gebruikelijk heerlijk ontspannend, er loopt weer flink wat wild rond, twee olifanten worden verstoord uit een zeer innige omhelzing, nijlpaarden dobberen genoegzaam in het water en grote vissen jagen op iets minder grote vissen. Jammer genoeg zijn kamers en bediening dit keer wat minder, maar ja, je kunt niet alles hebben.
Tot slot brengen we nog enkele dagen in Libreville door waar Anna de markt leegkoopt en waar ze een broer van Gora na lange tijd terugvindt die vervolgens een oom blijkt te zijn.

Al met al was de vakantie heerlijk, maar of ik die dagen nu echt ben uitgerust, is moeilijk te zeggen.