Het nieuwe jaar 2008 in

Het nieuwe jaar 2008 in

Het terras wordt steeds groener, alle planten groeien en kruipen met wilde honger omhoog en de orchideeën dragen knoppen die over enkele dagen zorgen voor prachtige, paarse bloemen. De ananassen hebben zich gesplitst, de wilde Rose-en-porcelaine bloeit, de jasmijn met z’n omhoog kruipende takken staat in geurende bloei en de bananenbomen – na eindelijk weer vertrouwen in de wereld te hebben gekregen na tot 4 keer toe tot de bodem te zijn verorberd door olifanten – wuiven traag met hun enorme bladeren in de wind.
Het is een heerlijk warme dag, ik ben even naar het strand geweest en nu waait het en kondigt de wind de regen aan die de afgelopen dagen onophoudelijk/afgebroken op ons ingebeukt heeft. Op de stranden breken na de regens de harde Gabonnoten open en pezige wortels boren zich diep in het poederdroge, sneeuwwitte strandzand terwijl ranke stengels met oranjerode blaadjes richting zon groeien.

Het is januari, de korte droge periode is weer geëindigd en regelmatig staan tuinen, velden en wegen onder water. Werk is weer begonnen en de gebeurtenissen en reizen tijdens de vakantie zijn nu verworden tot foto’s en verre herinneringen.

Een zaterdag in Januari vertrokken we met de boot van Philip om te vissen op zee. Vanaf Mayonami voeren we met zijn boot de rivier Nyanga af en konden vanwege het hoge tij de rivier verlaten en de hoge golfslag doorkruisen om de zee te bereiken. Vlak voor de kust gingen we voor anker en dobberden uren in de onrustige zee waar op gezette tijden talloze dolfijnen omhoog sprongen, een salto maakten en dan weer even snel verdwenen. Andere bezoekers waren minder blij met ons: een aantal buitenlandse vissersboten (volgens Jérôme uit Korea) lagen op nog geen honderd meter van de kust illegaal te vissen. Toen ze zagen dat we foto’s maakten, lichtten ze hun anker en gingen 50 meter verderop rustig verder met het binnenhalen van tonnen en tonnen te jonge vis. Gabon schijnt niets te kunnen doen tegen deze illegale praktijken: ze missen de boten om de illegale vissers op te pakken. En vanwege de bewegingen van de boot, zijn de namen op de boten niet te lezen; wat zou ik ze graag kunnen aanklagen.
Afgelopen weekend was het zelfs nog erger. We reden onze bekende zondagsmiddagroute van Pont Dick naar Colas via de Lagune en reden de hele strandweg parallel aan een soortgelijk visserschip, dat dit keer op zwemafstand van de kust zijn slag sloeg.
Op de verontwaardiging na die dergelijke praktijken oproepen, was de namiddagtrip heerlijk. Voor ons uit vloog een ooievaar alsof hij ons de weg wees, streek net even lang genoeg neer om mijn camera te pakken, maar niet lang genoeg om een goede foto te kunnen maken. Was ik er klaar voor, dan vloog hij op.
Verder werden we verrast door een groepje buffels dat op slechts enkele meters links van de auto stond te grazen. Een ervan keek ons zonder angst of agressie aan, slechts intens nieuwsgierig. Hij had zijn oren versierd, leek er dreadlocks in te hebben gevlochten en voelde zich imposant en oppermachtig. Hij bleef ons een tijdje staan observeren en vertok toen zonder veel haast in de wirwar van struiken, een penetrante geur van grote koe in kleine stal achterlatend en een hele hoop dreinende vliegen.
Naast de plek waar de buffels verdwenen waren, ritselden opeens enkele takjes. We tuurden in het groen zonder iets noemenswaardigs te zien, toen opeens een donker, slank, kronkelend iets oprees uit het gebladerte dat zich zoekend een weg baande door het struikgewas. De slurf van een olifant, zo bleek, was vermoedelijk op zoek naar het sappigste groen dat hij vinden kon. De als een slangenmens kronkelende slurf was nog lang in zicht, maar van de rest van het lijf van de olifant zagen we slechts een schim toen hij zijn struik verruilde voor een ander en uit het beeld verdween.

En naast de wilde dieren in het wild zijn er de wilde dieren thuis: Pattoun, de nieuwe aanwinst uit Gamba, die ons een hoop problemen opleverde, toen na drie weken de vorige zogeheten eigenaar plotseling vond dat hij nu recht had op een grote tegemoetkoming. Gelukkig hebben we Pattoun kunnen behouden: hij is vreselijk lief, en vreselijk hyperactief en de andere katten zijn daar niet altijd even enthousiast over.
Ach ja.