Zuid-Afrika mei 2008

Vrijdag 9 mei vertrokken Noëlle, mijn Franse collega, en ik voor een week naar Zuid-Afrika. De eerste dagen verbleven we in een ijskoud en zeer mistig Kaapstad. We hadden een oude auto gehuurd en ik kwam met een schok tot de ontdekking dat men niet alleen links reed in Zuid-Afrika, maar dat de auto’s ook linksrijdend waren. Dat viel in het begin niet mee, maar het wende tegen de tijd dat we weer vertrokken.

Kaapstad was fantastisch ondanks de kou, en de omgeving was werkelijk fascinerend. We reden naar Kaap de Goede Hoop en kwamen er in aanraking met Bavianen die een tas vol lunchpakketjes stalen van een oud dametje met haar kleinkinders en die vervolgens de prullenbak plunderden op zoek naar nog meer lekker. Onderweg zagen we een groep struisvogels en vlakbij Simon’s Town bezochten we de groeiende kolonie pinguïns die een aantal decennia geleden besloten hebben dat het hier warmer en aangenamer was dan in het poolgebied waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen. En in de havens van Waterfront zagen we behalve talloze krijsende meeuwen, zeehonden die zich op de aanlegsteigers lagen te warmen in het winterse zonlicht.
We bezochten de wijnstreken van Stellenbosch met op de achtergrond een zwaarbewolkte lucht en een prachtig licht dat op de bergen viel.

Een aantal dagen later vertrokken we met het vliegtuig naar Nelspruit waar we weer een auto huurden. Dit keer was het er één die goed werkte en zo goed als nieuw was, maar waarvan niet alleen het stuur en versnelling, maar ook ruitenwissers en knipperlichten spiegelbeeldig zaten. Gevolg was dat telkens wanneer ik onverwachts af moest slaan, de ruitenwissers vrolijk over de droge ramen krasten.
We reden door een heuvelachtig landschap richting Krugerpark waar we de zandweg insloegen richting Notton’s Bush Lodge.
Al snel stuitten we op een groep Kudu’s en aangezien het voor mij niet eenvoudig was te rijden en foto’s te nemen, nam Noëlle het stuur over. Tijdens het veranderen van plaats – iets wat natuurlijk van binnenuit moest aangezien uitstappen in een omgeving waar ook leeuwen vrolijk rondwandelden – sloeg de motor af en kreeg Noëlle de auto niet meer aan de praat. Wat ze ook probeerde, de auto wilde niet opnieuw starten, erger nog, ze gaf niet eens een simpele kik.
Ik belde het hotel om te melden dat we vast zaten op de weg richting hotel. Ze zouden iemand sturen om ons te helen, maar naarmate het langer duurde voor er iemand kwam en wij opnieuw belden, bleek dat we niet op het punt waren waar we meenden te zijn: de mensen van het hotel konden ons niet vinden.
Het autoverhuurbedrijf dat ik vervolgens belde, vroeg me om het typenummer van de auto. Ik had geen idee waar dat nummer te vinden was en toen de telefoniste me vertelde dat het onder de motorkap zat, antwoordde ik dat het een beetje link was uit te stappen te midden van een kudde Kudu’s en weet ik wat nog meer. Bleek dat er op de sleutel ook een nummer te vinden was (waarom vertelde ze me dat niet meteen?). Toen bleek dat onze auto er één was van het type waarbij je de auto moest starten met de koppeling in, iets wat ik automatisch deed, maar Noëlle dus niet. De auto startte vervolgens perfect en zo reden we, inmiddels een half uur later, verder richting Notton’s.

Het hotel was gastvrij en gezellig, kaarsverlichting en olielampen gaf het geheel een extra romantisch tintje, de kamers waren fantastisch, het uitzicht vanaf ons terras en het gezamenlijke terras magnifiek. De game drives waren zeer indrukwekkend en vooral de panters en Wild Dogs geweldig om te zien. Ik vond het bijna verspilling van tijd om te slapen en zat regelmatig gedurende de nacht buiten op het terras en luisterde naar de geluiden van het nachtleven om me heen.

De week ging echter zeer snel voorbij en voor we het wisten, moesten we weer terug en zat de vakantie in Zuid-Afrika erop.