Begin zomer 2008

Het is eigenaardig hoe snel de tijd verloopt. Mijn derde schooljaar zit er bijna op en ik heb niet het gevoel dat ik hier veel langer ben dan een luttel stel maanden. Om me heen trekken de eerste mensen die in dezelfde tijd als ik gearriveerd zijn, echter alweer weg. Als dit mensen zijn waar ik veel mee deelde zoals muziekbijeenkomsten, concerten en vriendschappen, dringt weer even tot je door dat de keuze om in andere landen buiten Nederland te leven ook zijn keerzijdes heeft.
Ook kan het er opeens minder plezierig aan toegaan, zoals tijdens de stakingen van het Shellpersoneel in maart. De sfeer was grimmig en nieuws kwam spaarzaam en niet altijd volledig juist binnen. Het was de zoveelste staking en na deze staking zouden er nog enkele andere volgen, zoals die van het luchtvaartpersoneel. Jérôme miste hierdoor zijn vlucht naar Frankrijk en moest uren leuren en zeuren voor hij het geluk had met de vlucht twee dagen later mee te mogen. Een collega van hem die iets meer vertrouwen had gehad in zijn rechten en goede positie, kon pas een week later naar huis.
Ondanks dingen zoals dit bevalt het ons nog steeds erg goed.

Jérôme is nog altijd dol op vissen en onze vriezer ligt steeds boordevol verse vis, waardoor het zoeken naar de courgettes of spinazie een haast onmogelijke opgave wordt. Tijdens het schoonmaken van de enorme vissen staan vooral Oekje en Pattoun ons bij: Oekje helpt graag mee met het openscheuren van het zachte, rozewitte vlees en Pattoun likt het vlees alvast schoon zodat we het niet meer hoeven te wassen (alvorens het aan de katten te geven natuurlijk, zal hun bijgedachte zijn). Marcus houdt zich meer op een afstand; er zitten hem te weinig conserveermiddelen in en hij mist de aangename bliksmaak die hij gewoonlijk aantreft in zijn gebruikelijke maal.
Het schoonmaken van de vis (soms met gebruikmaking van hamers en zagen) verdient niet mijn voorkeur, maar de dagen die we met vrienden of samen aan het strand doorbrengen, zijn altijd heerlijk. Soms vis ik mee, maar vaker nog lees ik, wandel langs het strand op zoek naar schelpen, ga de nabij gelegen bossen in en zoek planten en dieren of ik snij houtsculpturen op het strand. Soms ook hou ik me intelligent bezig met het observeren van het wonderbaarlijke gedag van beestjes op het strand. Zo blijken krabben net als wij dol te zijn op Pringles en één timide krab wist haar gevoel van zelfvertrouwen en sociale status te verhogen door meer te doen dan zoals de andere krabben, als een dolle stier met een brandende sigaret in het rond te rennen. Zij observeerde Jérômes rookgedrag, begreep dat de magie van het vuur uit zijn aansteker kwam (en dus niet per definitie in de sigaret te vinden was), onthield de plek waar de aansteker werd neergelegd en zag haar kans schoon toen Jérôme opstond om zijn hengel te controleren. Zij scheerde richting handdoek, keek nog een laatste maal schichtig om zich heen naar de andere krabben die haar voorheen altijd geattaqueerd hadden. En toen bereikte ze de handdoek, bekeek met een aan obsessie grenzend verlangen in haar hoogstaande krabbenoogjes de roodglimmende aansteker, en dook er bovenop. Ze griste het gewilde voorwerp van de handdoek, rende op hoge poten weg en na een triomferende rondedans rond ingang, verdween ze trots in haar hol.
Ik vond het magnifiek. Jérôme was echter minder enthousiast. Na het horen van mijn verhaal, dook hij op haar hol en groef het helemaal open en kapot tot hij zo’n halve meter onder de grond een bevend krabje aantrof en haar wreed haar schat ontnam. Het leven is hard!

Naast werken, strand, muziek en vis is er natuurlijk nog veel meer te doen geweest. Als Pink Ladies deden Liesbeth, Tracey, haar dochter en ik mee aan een car rally en behalve dat we natuurlijk niet wonnen, en zelfs niet een beetje bij de snellere of technische groepen hoorden, was het wel erg leuk.

Verder speelde ik op een avond squash met als wonderbaarlijk gezelschap een grote Afrikaanse uil die niet naar buiten wilde. Wat ik ook probeerde, hij vloog slechts op om iets verderop weer neer te strijken om me daar weer met grote, verontwaardigde ogen te observeren. Die avond vertrok hij echter in het holst van de nacht door één van de door mij opengelaten deuren.

En tot slot hebben we de katten. Pattoun is enorm gegroeid, is nog steeds hyperactief en jaagt nog altijd op alles wat los en vast zit: grote hagedissen, witte poezen met rode staart (die de naam Oekje dragen), slaperige voeten ’s morgens vroeg in bed, pasgekochte biefstukken op het aanrecht, vers gevangen vis (echter zonder prikvinnen, want die blijken gemeen te steken), vacuüm verpakte, gedroogde Zuid-Afrikaanse Kudu en ga zo maar door. Behalve op Marcus, die hem een ferme klauw geeft in het voorbijgaan en voor wie hij dien ten gevolge respect heeft. En op muggen, want die vindt hij niet echt lekker.