Ouders van Jerome in Gabon - Zomervakantie 2008
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Marrit
19 Oktober 2008 | Gabon, Gamba
Vrijdagavond 17 augustus arriveerde ik aan het eind van de middag in Libreville. De luchthaven zelf was nog altijd enigszins gehavend door een tornado die enige tijd tevoren het golfplatendak van één der loodsen had meegesleept en enkele muren van de omringende gebouwen had weggeslagen. Natuurlijk was daar nog niets aan veranderd. Maar het was zonnig en warm en de stammen van de palmbomen op de luchthaven waren voorzien van linten in vrolijke kleuren.
Jérôme was ‘s morgens al aangekomen en zijn ouders zouden twee dagen na ons arriveren. We waren bang geweest voor nieuwe stakingen, maar alles was zonder tegenslag verlopen en ook zijn ouders’ reis verliep voorspoedig (dat dit geluk niet de hele vakantie zou duren, zou later blijken, maar zover was het nog niet).
In Libreville verbleven we in hotel Tropicana en genoten van de bekende dingen: strand, heerlijk eten, bezichtigen van de kerk met Afrikaanse beelden en het leegkopen van de marchée artisanat. De 22ste namen we de vroege vlucht naar Gamba en werden we begroet door drie uitgelaten poezen.
Het weer bleef zonnig en we maakten een wandeling over het strand en de savannes achter Pedras. In de lagune zagen we een raar beest zwemmen, maar natuurlijk kwam Murphy om de hoek kijken, en hadden we net toen de telelens niet bij ons. De foto die we met de kleine camera maakten, toont niet duidelijk wat het geweest kan zijn. Het zou een dwergkrokodil kunnen zijn, een slang, een varaan, maar ook best wel een doodnormale waterrat.
Die avond zagen we ook een ander beest. Aangezien Jérômes ouders tijdens hun vorige bezoek weinig olifanten hadden gezien, vroegen wij na het eten op de club aan één der obers of we enige kans hadden olifanten te zien. Hij vertelde dat sinds enkele dagen rond tienen ’s avonds een zeer agressieve olifant ronddwaalde door Yenzi die weinig respect had voor auto’s of mensen. Vlak bij ons huis zagen we hem in de tuin van Noëlles voormalige huis. Daar stond hij met veel energie palmbomen uit de grond te rukken om diens harten leeg te zuigen. We keken even vanaf een veilige afstand toe, maar toen hij ons gewaar werd, stoof hij met een niets ontziende woede op ons af en deed ons met gierende banden optrekken en wegrijden richting huis. We waren nog geen tien minuten binnen, toen we één van de gardiens door de tuin zagen rennen op de vlucht voor de olifant die rakelings langs ons slaapkamerraam liep. Als je weet dat sinds een aantal maanden veertien moustiquaires en twee ramen door olifanten gesneuveld zijn, vertrouw je een passerende olifant iets minder. En bovendien had hij enkele dagen tevoren onze eindelijk volop groeiende bananenplant met huid en haar verorberd (de roos, een eveneens geliefd olifantengerecht, staat echter nog steeds in de tuin gelukkig, dankzij de Spaanse pepers die haar omringen).
Een aantal dagen later troffen we weer een olifant, maar dit keer in Sette Cama, aan de overkant van de lagune Ndogo. We hadden net de boot aangemeerd en moesten enkele honderden meters over het strand lopen met de hengels en emmers, toen we geblokkeerd werden door een enorme olifant die duidelijk aangaf niet van plan te zijn voor ons aan de kant te gaan. Met één oog gericht op ons en het andere op zijn menu, bewoog hij langs het strand en trok hij hier en daar een boom of struik uit de grond. Wij keken vol bewondering toe, maar Jérômes ouders hadden het niet meer zo op olifanten, na het zien van de olifant bij ons huis. Toen wij ons omdraaiden om te zien of zij net zo genoten van het zien van het dier als wij, bleken ze zich met hengels en emmers al een flink eind van ons te hebben verwijderd, de moedigste van de twee, zijn vader, voorop.
Een ander beest waar we min of meer onverwachts mee in aanraking kwamen, was toen we de weg richting Bouda namen – het dorp aan het eind van een haast onmogelijke weg dat we tot op heden nog altijd niet bereikt hebben vanwege de kwaliteit van het wegdek – en op een jonge Antilope Cheval stootten. Althans, Jérôme vertelde ons met veel kennis van zaken dat dit echt een jonge Antilope was. We verlieten de weg om het jonge dier telkens ietsjes dichter te kunnen naderen om nog mooiere foto’s te nemen. Het veld was hobbelig en vol termietenhopen, maar dat mocht de pret niet drukken, het was per slot van rekening een ongevaarlijk dier. Ik vroeg wat verwonderd waar de rest van de familie zat; een jonkie trof je niet vaak alleen aan. We naderden nog wat meer en zelfs Jérômes moeder wist met haar kleine camera enkele foto’s te schieten, door haar deur te openen en een been buiten de auto te steken (“Niet te ver hoor,” zei Jérôme, “Je weet maar nooit!”). Ik zei lichtelijk verbaasd dat het dier voor een antilope best wel grote, dikke poten had. Maar Jérôme stelde me zoals altijd gerust: het was vast een mannetje en die hadden forsere ledematen. We naderden nog iets meer en ik zei dat ik het vreemd vond een antilope te zien met zo’n grote snuit. Maar ja, een mannetje had vast ook een dikkere kop, dat was waar ook. En vreemd dat hij helemaal niet bang van ons was! Na nog een aantal meters zag ik dat hij wonderbaarlijk dezelfde dreadlocks had als de buffels die we de dag tevoren nog gezien hadden… En dezelfde staart en… en… Jérôme gooide het stuur om en draaide de auto en we hobbelden terug over het zelfde pad vol kuilen en termietenhopen met een snelheid die de buffel snel achter ons deed verdwijnen en ons blauwe billen en bulten op ons hoofd bezorgden. En voor we er erg in hadden, waren we weer op de terugweg en hadden we weer Bouda niet bereikt.
We hadden een heerlijke tijd met elkaar, al gooiden nieuwe stakingen hun reisplannen enigszins overhoop. Dit keer was het de brandweer die staakte en die de luchthaven in Gamba geblokkeerd had. Hierdoor moesten zijn ouders hun vlucht naar Frankrijk omzetten, iets wat hen behoorlijk veel geld kostte, en bleven ze zo’n tien dagen langer. En zo maakten ze ook de brand nog mee in Yenzi die ons allen behoorlijk deed schrikken.
De dag dat de gendarme uit Libreville kwam om de stakende brandweerlieden te verwijderen en te vervangen, brak er brand uit in Yenzi. In de droge velden hadden ze iemand aan het werk gezet om de afrasteringen te lassen die moesten dienen om Yenzi tegen de olifanten te beschermen. Maar opspattende vuurvonken vielen in het dorre gras en al snel laaide het vuur hoog op aan de andere kant van de weg en vrat wild om zich heen als een hongerige tijger. De wind stond richting Yenzi en de vlammen grepen alles wat ze te pakken konden krijgen. Om ons heen knetterden en sisten de velden, de lucht zag zwart van de rook en roodgloeiende sintels vlogen door de lucht en plakten op mijn huid. We moesten de was binnenhalen en plaatsten de schilderijen van het terras in de zitkamer. We sloten de katten binnenshuis en zetten kattenmanden, tassen en papieren klaar voor als we overhaast moesten vertrekken. Andrew, mijn collega, reed met een emmer en een dweil over het stuur rond op zijn fiets om waar nodig te helpen blussen. Automobilisten stopten om te helpen en sloegen met automatten het vuur zo veel mogelijk uit. Anderen trapten met laarzen op de vlammen of gooiden emmers water leeg en spoten de huizen nat. Inmiddels had het vuur de tuin van de buren al verzwolgen en trok nu aan de achterkant verder Yenzi in. Ook aan de andere kant van ons huis staken de vlammen de weg over en bereikte bijna onze tuin. Wij verzamelden alle dweilen in huis en vulden alle emmers en flessen die we vinden konden, wat niet makkelijk was, want het water was afgesloten of er stond weinig druk op. Ik liep op klompen rond en wist daarmee ook redelijk wat vlammen uit te drukken. Tenslotte verscheen de brandweer die het vuur verder onder controle kreeg.
De dag erop rookte Yenzi nog en de verschroeide aarde zag er triest en gehavend uit, maar nog geen drie dagen later verschenen de eerste grassprieten al.
En toen zat de vakantie erop. School begon weer, Jérôme ging weer aan het werk en een aantal dagen later vertrokken ook Jérômes ouders weer huiswaarts.
Jérôme was ‘s morgens al aangekomen en zijn ouders zouden twee dagen na ons arriveren. We waren bang geweest voor nieuwe stakingen, maar alles was zonder tegenslag verlopen en ook zijn ouders’ reis verliep voorspoedig (dat dit geluk niet de hele vakantie zou duren, zou later blijken, maar zover was het nog niet).
In Libreville verbleven we in hotel Tropicana en genoten van de bekende dingen: strand, heerlijk eten, bezichtigen van de kerk met Afrikaanse beelden en het leegkopen van de marchée artisanat. De 22ste namen we de vroege vlucht naar Gamba en werden we begroet door drie uitgelaten poezen.
Het weer bleef zonnig en we maakten een wandeling over het strand en de savannes achter Pedras. In de lagune zagen we een raar beest zwemmen, maar natuurlijk kwam Murphy om de hoek kijken, en hadden we net toen de telelens niet bij ons. De foto die we met de kleine camera maakten, toont niet duidelijk wat het geweest kan zijn. Het zou een dwergkrokodil kunnen zijn, een slang, een varaan, maar ook best wel een doodnormale waterrat.
Die avond zagen we ook een ander beest. Aangezien Jérômes ouders tijdens hun vorige bezoek weinig olifanten hadden gezien, vroegen wij na het eten op de club aan één der obers of we enige kans hadden olifanten te zien. Hij vertelde dat sinds enkele dagen rond tienen ’s avonds een zeer agressieve olifant ronddwaalde door Yenzi die weinig respect had voor auto’s of mensen. Vlak bij ons huis zagen we hem in de tuin van Noëlles voormalige huis. Daar stond hij met veel energie palmbomen uit de grond te rukken om diens harten leeg te zuigen. We keken even vanaf een veilige afstand toe, maar toen hij ons gewaar werd, stoof hij met een niets ontziende woede op ons af en deed ons met gierende banden optrekken en wegrijden richting huis. We waren nog geen tien minuten binnen, toen we één van de gardiens door de tuin zagen rennen op de vlucht voor de olifant die rakelings langs ons slaapkamerraam liep. Als je weet dat sinds een aantal maanden veertien moustiquaires en twee ramen door olifanten gesneuveld zijn, vertrouw je een passerende olifant iets minder. En bovendien had hij enkele dagen tevoren onze eindelijk volop groeiende bananenplant met huid en haar verorberd (de roos, een eveneens geliefd olifantengerecht, staat echter nog steeds in de tuin gelukkig, dankzij de Spaanse pepers die haar omringen).
Een aantal dagen later troffen we weer een olifant, maar dit keer in Sette Cama, aan de overkant van de lagune Ndogo. We hadden net de boot aangemeerd en moesten enkele honderden meters over het strand lopen met de hengels en emmers, toen we geblokkeerd werden door een enorme olifant die duidelijk aangaf niet van plan te zijn voor ons aan de kant te gaan. Met één oog gericht op ons en het andere op zijn menu, bewoog hij langs het strand en trok hij hier en daar een boom of struik uit de grond. Wij keken vol bewondering toe, maar Jérômes ouders hadden het niet meer zo op olifanten, na het zien van de olifant bij ons huis. Toen wij ons omdraaiden om te zien of zij net zo genoten van het zien van het dier als wij, bleken ze zich met hengels en emmers al een flink eind van ons te hebben verwijderd, de moedigste van de twee, zijn vader, voorop.
Een ander beest waar we min of meer onverwachts mee in aanraking kwamen, was toen we de weg richting Bouda namen – het dorp aan het eind van een haast onmogelijke weg dat we tot op heden nog altijd niet bereikt hebben vanwege de kwaliteit van het wegdek – en op een jonge Antilope Cheval stootten. Althans, Jérôme vertelde ons met veel kennis van zaken dat dit echt een jonge Antilope was. We verlieten de weg om het jonge dier telkens ietsjes dichter te kunnen naderen om nog mooiere foto’s te nemen. Het veld was hobbelig en vol termietenhopen, maar dat mocht de pret niet drukken, het was per slot van rekening een ongevaarlijk dier. Ik vroeg wat verwonderd waar de rest van de familie zat; een jonkie trof je niet vaak alleen aan. We naderden nog wat meer en zelfs Jérômes moeder wist met haar kleine camera enkele foto’s te schieten, door haar deur te openen en een been buiten de auto te steken (“Niet te ver hoor,” zei Jérôme, “Je weet maar nooit!”). Ik zei lichtelijk verbaasd dat het dier voor een antilope best wel grote, dikke poten had. Maar Jérôme stelde me zoals altijd gerust: het was vast een mannetje en die hadden forsere ledematen. We naderden nog iets meer en ik zei dat ik het vreemd vond een antilope te zien met zo’n grote snuit. Maar ja, een mannetje had vast ook een dikkere kop, dat was waar ook. En vreemd dat hij helemaal niet bang van ons was! Na nog een aantal meters zag ik dat hij wonderbaarlijk dezelfde dreadlocks had als de buffels die we de dag tevoren nog gezien hadden… En dezelfde staart en… en… Jérôme gooide het stuur om en draaide de auto en we hobbelden terug over het zelfde pad vol kuilen en termietenhopen met een snelheid die de buffel snel achter ons deed verdwijnen en ons blauwe billen en bulten op ons hoofd bezorgden. En voor we er erg in hadden, waren we weer op de terugweg en hadden we weer Bouda niet bereikt.
We hadden een heerlijke tijd met elkaar, al gooiden nieuwe stakingen hun reisplannen enigszins overhoop. Dit keer was het de brandweer die staakte en die de luchthaven in Gamba geblokkeerd had. Hierdoor moesten zijn ouders hun vlucht naar Frankrijk omzetten, iets wat hen behoorlijk veel geld kostte, en bleven ze zo’n tien dagen langer. En zo maakten ze ook de brand nog mee in Yenzi die ons allen behoorlijk deed schrikken.
De dag dat de gendarme uit Libreville kwam om de stakende brandweerlieden te verwijderen en te vervangen, brak er brand uit in Yenzi. In de droge velden hadden ze iemand aan het werk gezet om de afrasteringen te lassen die moesten dienen om Yenzi tegen de olifanten te beschermen. Maar opspattende vuurvonken vielen in het dorre gras en al snel laaide het vuur hoog op aan de andere kant van de weg en vrat wild om zich heen als een hongerige tijger. De wind stond richting Yenzi en de vlammen grepen alles wat ze te pakken konden krijgen. Om ons heen knetterden en sisten de velden, de lucht zag zwart van de rook en roodgloeiende sintels vlogen door de lucht en plakten op mijn huid. We moesten de was binnenhalen en plaatsten de schilderijen van het terras in de zitkamer. We sloten de katten binnenshuis en zetten kattenmanden, tassen en papieren klaar voor als we overhaast moesten vertrekken. Andrew, mijn collega, reed met een emmer en een dweil over het stuur rond op zijn fiets om waar nodig te helpen blussen. Automobilisten stopten om te helpen en sloegen met automatten het vuur zo veel mogelijk uit. Anderen trapten met laarzen op de vlammen of gooiden emmers water leeg en spoten de huizen nat. Inmiddels had het vuur de tuin van de buren al verzwolgen en trok nu aan de achterkant verder Yenzi in. Ook aan de andere kant van ons huis staken de vlammen de weg over en bereikte bijna onze tuin. Wij verzamelden alle dweilen in huis en vulden alle emmers en flessen die we vinden konden, wat niet makkelijk was, want het water was afgesloten of er stond weinig druk op. Ik liep op klompen rond en wist daarmee ook redelijk wat vlammen uit te drukken. Tenslotte verscheen de brandweer die het vuur verder onder controle kreeg.
De dag erop rookte Yenzi nog en de verschroeide aarde zag er triest en gehavend uit, maar nog geen drie dagen later verschenen de eerste grassprieten al.
En toen zat de vakantie erop. School begon weer, Jérôme ging weer aan het werk en een aantal dagen later vertrokken ook Jérômes ouders weer huiswaarts.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
